Yaramazım benim.
Çok özledim onu.Eve dönünce onunla çok planlarım olacak.İnşallah sıcaklar biraz hafifler de sık sık yürüyüşe götürürüm.Kızım akşamları bir kere çıkarıyormuş.Gerçi hafta sonları doya doya geziyorlarmış.Evde yalnız kalınca kızımın yeni aldığı ayakkabılarını sinirden,sıkıntıdan kemirmiş.O kadar olacak dedim.Gelince tamire götürürüm dedim.Ya da ufak süslerle kapatırız dedim.Bu resimleri buraya gelmeden çekmiştim.Sıcaklardan baygın vaziyette yatıyordu.İçeriye girdiğimi farkettiği halde, mecali yoktu kalkmaya.Ama ben dikiş dikerken makinenin sesinden böyle odalara kaçıp yatıyor.Hanım efendinin gürültüden rahatsız olduğunu da bu yıl öğrendim.Halbuki biz onun hav havını gün boyunca çekiyoruz, değil mi?
İnanın bir başka bu özlem!Beni görünce yine kucağımdan hiç inmek istemiyecek fakat beni hiç yalıyamaz onu biliyor,sadece abi yalamasına musade ediyor,bu tavrımızı bile öyle biliyorki….Bildiğniz o çocuk o.Daha ne diyeyim bizim parçamız.
Like this:
Be the first to like this.
No comments:
Post a Comment